Σπάσαμε τα όρια, όπου η φύση μας φυλάκισε
Από την εποχή της δημιουργίας.
Νικήσαμε τους νόμους της Βαρύτητας, της έλξης,
Της πίεσης και το φράγμα ηχητικό και θερμικό…
Διασπάσαμε το άτομο
Κι αντικρίζουμε τον ήλιο – πηγή ενέργειας –
Σαν ισότιμοι.
Μόνο τα όρια του θανάτου,
Μένουν αναλλοίωτα, ασάλευτα, παντοτινά.
Όλοι οι δρόμοι της ύπαρξης μας
Συγκλίνουν στην διάλυση του Εγώ μας.
Μπροστά στον Θάνατο δεν υπάρχει έλεος.
Μήτε η ομορφιά βρίσκει οίκτο
Μήτε η γνώση χάρη
Μήτε η δύναμη που ν’ αντιπαλέψει.
Μονάχα η σκέψη τον αντικρίζει άφοβα,
Και τολμά να φανταστεί
Ενδεχόμενες μελλοντικές νίκες.
---------
Εκ Βαθέων.
Σταύρος Καρακάσης 1958 Τα τραγούδια του Ατμάν
