Εγώ δεν ζω την ήρεμη κι απλή ζωή του κάμπου,
και του αηδονιού δε με ξυπνά το κλάμα την αυγή,
και δεν με λένε τίποτα των δειλινών οι ώρες,
όταν τα ζα γυρνούν σκυφτά κι οι χωριανοί στυγνοί.
Στην πολιτεία, ζω εγώ, με τους φαρδύς τους δρόμους
που ώριγμοι, καπνοί, κλακσόν, άνθρωποι βιαστικοί,
σειρές ατελείωτες, ωτό και φώτα, φώτα, φώτα,
μεθούν και δίνουν στην νυχτιά μιαν όψη γιορτινή.
Εγώ βλέπω τα λούλουδα μονάχα σαν στολίδι
στα στήθη της Νινέτ, που στις τρελές μας σουαρέ,
με την φωνή της την βραχνή, πίνοντας καμπανίτη,
θα τραγουδεί κάποιο ταγκό για μας στο σεπαρέ,
ενώ απ’ έξω η τζάζ- μπάντ θα παίζει στην ροτόντα
κάποιο φοξ-τρότ με συγκοπές και το γλυκό σαξό
με μπρίο τις βαριασιόν θα κάνει, που τραβούνε,
τα μεθυσμένα από ρυθμούς ζευγάρια στο χορό.
Στην πολιτεία την τρανή, περνώ πια την ζωή μου,
στον πυρετό της κίνησης κ’ εγώ σαν μηχανή,
χωρίς να πλάθω όνειρα και χωρίς να’ χω μήτε
ιδανικά ανώτερα που τρέφουν την ψυχή
στο πρόσωπο μου, τον γλεντζέ η μάσκα έχει χαράξει,
τις αναλλοίωτες, βαθιές και τραγικές γραμμές
και ζω χωρίς το αύριο να καρτερώ το πλάνο
και μήτε το ρομαντικό να νοσταλγώ το χθες.
ΚΑΙΡΟ ΝΟΕΜΒΡΗΣ 1928
No comments:
Post a Comment