To κυπαρίσσι (Ιανουάριος 1930)

Έχει το κυπαρίσσι, ψυχούλα θλιμμένη
Που πάντοτε κλαίει στην μοναξιά της
Και σιγολέει τα μυστικά της
Στ’ ‘άστρα. Στ ‘αγέρι και στην γαλήνη
Γύρω, τριγύρω πούνε χυμένη.

Τα μεσημέρια, ο ίσκιος του γέρνει
Κι όλο μακραίνει, κι όλο μακραίνει…
Μα όταν βραδιάσει λες τον υφαίνει
Μες τα κλαδιά του. Κι έτσι ντυμένο,
Στα άστρα στ’ αγέρι, τα όνειρα σέρνει.

Τα όνειρα σέρνει στ’ ‘άστρα, στ’ αγέρι
Κι όλο ρωτάει την μαύρη του μοίρα!
Συντρόφισσά του γιατί την στείρα
Να’ χει την θλίψη και μόνο να κλαίει
Σε τάφους αγνώστων, που έχει για ταίρι ;

Κάιρο Γενάρης 1930