Οι πιο φρικτές στιγμές, φτάνουν τα βράδια. Τα βράδια που τίποτα δεν τα ξεχωρίζει απ’ τα άλλα τα ήσυχα, τα όμοια, τα συνηθισμένα. Ούτε ωραία ούτε άσχημα. Είναι μονάχα βράδια. Ούτε πολύ σκοτεινά, ούτε πολύ φωτεινά. Είναι τόσο απελπιστικά όμοια, που τίποτα δεν τα στολίζει. Κανένα λουλούδι θύμησης. Κανένα κίνημα πάθους ή οργής. Είναι τα φρικτά μονότονα, σιχαμένα βράδια.
Σ’ αυτά σε τυλίγει η αδιαφορία για όλα. Η αδιαφορία !
Ο πόνος τις πιότερες φορές είναι ευχάριστος. Σου δίνει σαδιστικές ανατριχίλες. Η ανία; Μια κατάσταση που σε σπρώχνει να βρεις κάτι άλλο, κάτι καινούργιο. Η Ψυχή κουλουριασμένη ζητάει να ξεφύγει. Η ανία πολλές φορές κρατεί χέρι-χέρι την νοσταλγία για τ’ άγνωστο.
Η αδιαφορία, σου λερώνει την ύπαρξη. Τα αντικείμενα που ζούνε πάντα μαζί της, δεν την αισθάνονται και για αυτό κρατούνε πάντα την ωραιότητα της απάθειας. Η αδιαφορία, είναι η πιο μεγάλη δυστυχία για ένα σοφό – δηλητηρίαση από την σκέψη – και η πιο μεγάλη ευτυχία για έναν αναίσθητο και αμόρφωτο. Μια ύπαρξη που γνωρίζει πως την σκεπάζει η αδιαφορία, δεν μπορεί παρά να είναι δυστυχισμένη. Δυστυχισμένη χωρίς καμία ελπίδα γιατρειάς. Όταν με κυριεύει η αδιαφορία, μοιάζω τον τελευταίο άνθρωπο που κάποτε θα μείνει στην Γή μας και θα βλέπει με αδιαφορία, τα γύρω του να νεκρώνονται. Θα δει τον θάνατο όλων των εμψύχων και άψυχων όντων χωρίς να αισθανθεί καμία ανατριχίλα χαράς ή λύπης.
Η αδιαφορία είναι το νεκρικό σεντόνι που θα σκεπάσει τα πάντα, όταν πάψουνε να υφίστανται.
Η αδιαφορία, δεν πηγάζει από το πνεύμα, που πάντα ζητάει να πετάξει κι ούτε από το σώμα που ζητάει να εξελιχθεί. Η αδιαφορία έρχεται απ τους πλανήτες που έπαψαν να ζούνε. Έρχεται να μας τυλίξει στα τρομερά της δίχτυα, τα βράδια, τα ήσυχα, τα όμοια, τα συνηθισμένα και μας φέρνει το μήνυμα της ανυπαρξίας.
No comments:
Post a Comment