Είναι στιγμές σαν βρίσκομαι στους μακρινούς του κάμπους
και η ματιά μου χάνεται στο χρώμα το βαθύ
κ’ αρμονικό των πράσινων σπαρτών που με χαϊδεύουν
ενώ ο ήλιος απαλά τα γύρω τους φιλεί
στέλνοντας τις ιριδωτές, θερμές χρυσές ακτίνες
τυφλά, σαν όλους τους Θεούς παντού μια προσευχή
αγνή από τα στήθη μου, άθελα αναβρύζει,
ύμνος στο θειο Λογικό που έβαλε σιγή
στην αχαλίνωτη φτωχή κι’ ακόρεστη καρδιά μου,
κόβοντας τα χιμαιρικά της φαντασίας φτερά.
Κι’ ακόμα γιατί έσταξε, παντού και σε όλα πάνου
το μύρο της γνώσης, κι έκαμε να βλέπω με χαρά
τ’ απλό κι’ ωραίο μυστήριο της πάντα νέας φύσης,
που τις κρυφές,, ψυχικές, δονεί γλυκά χορδές.
Κ΄ έτσι κοιτώ περήφανα το άσημο μου είναι
που ως κάτι τι, συνειδητό παλλεί στις ομορφιές
που ασυνείδητα σκορπά η μάννα γη και ψάλλει
χαρούμενα και ανώφελα στις λίγες του στιγμές.
No comments:
Post a Comment